بیکاری دانشگاهیان تقریباً ۲ برابر بی‌سوادهاست. این مسئله ای است که برای کشور به یک بحران تبدیل شده است.
سالهاست بازار کار ایران با جمعیت انبوهی از فارغ التحصیلان دانشگاهی مواجه شده و صف طولانی از تقاضا برای کار هم شکل گرفته است. جوانانی که ویژگی مشترک همه آنها تحصیل دانشگاهی در رده های مختلف کاردانی تا دکترا بوده و تقریبا همگان از طرز فکر یکسانی نسبت به شغل و آینده کاری هم برخوردارند.
تا دهه ۶۰ تقریباً مشکل خاصی با عنوان اشتغال فارغ التحصیلان دانشگاهی در کشور وجود نداشت و حتی افراد دیپلمه نیز می توانستند به آسانی در مشاغل مختلف وارد شده و فعالیت کنند، اما امروز شرایط کاملاً تغییر یافته و افراد با مدارک کارشناسی تا دکترا نیز با چالش های فراوانی برای ورود به بازار کار مواجه اند.
کارشناسان می گویند اینکه چرا اقتصاد ایران به چنین وضعیتی دچار شده که توان جذب تقاضاهای شغلی موجود را ندارد و در نتیجه چند میلیون تقاضا برای کار شکل می گیرد به چند عامل بستگی دارد. اولا جهش یکباره میزان تولدها در دهه ۶۰ و رسیدن آنها به سن کار در دهه های ۸۰ و ۹۰، رشد نامناسب و ضعیف بنگاه های شغل ساز، ورشکستگی، تعدیل نیرو، در برخی موارد ورود تکنولوژی های نوین در کار، افزایش چشمگیر تعداد فارغ التحصیلان دانشگاهی و تغییر ذائقه آنها نسبت به کار؛ می توانند در ایجاد شرایط فعلی بازار کار ایران تاثیر مستقیم داشته باشند.
طاها رمضانی، مدیرکل دفتر سیاستگذاری و توسعه اشتغال وزارت کار گفته در پاییز ۱۴۰۲نرخ بیکاری فارغ التحصیلان ۱۱.۴ درصد بوده و این نرخ بالاتر از نرخ بیکاری عمومی است که نیازمند برنامه ریزی ویژه برای اشتغال فارغ‌التحصیلان است.
رمضانی در ادامه گفت: سال آینده علاوه بر تمرکز بر روی کمیت اشتغال که سالانه یک میلیون اشتغال است وارد مرحله برنامه ریزی در حوزه کیفیت اشتغال و مخاطبین ویژه اشتغال هم خواهیم شد. برای اولین بار امسال در نظر گرفتیم که به صورت متوسط ۲۵درصد از تعهد اشتغالی که استانها دارند مربوط به فارغ التحصیلان شود. بازار کار کشور را که در سال‌های اخیر بررسی می‌کنیم ۲۵درصد شاغلان کشور، فارغ التحصیل هستند. اما اشتغالی که تا کنون دولت ایجاد می‌کرده کمتر از ۱۰درصد به فارغ التحصیلان اختصاص می‌یافت. امسال از همکارانمان در دستگاه‌های مختلف درخواست کردیم که باید خدمات اشتغال خود را به متوسط وضعیت بازار کار یعنی ۲۵درصد برسانند. اگر این اتفاق بیفتد حتماً جامعه فارغ التحصیلان ما این را احساس خواهند. احتمالا طرح‌هایی ایجاد خواهد شد که حتما فارغ التحصیلان در آن اشتغال پیدا کنند.
مدیر کل دفتر سیاستگذاری و توسعه اشتغال وزارت تعاون،کار و رفاه اجتماعی اظهار کرد: اینکه مشارکت جامعه فارغ التحصیل ما در بازار کار بالاتر است باید گفته شود. این نشان می‌دهد که فارغ التحصیلان وارد بازار کار می شوند و امید دارند که شغل پیدا کنند.
*اشتغال ۴۲درصدی دانش آموختگان
موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی به تازگی گزارشی از رصد اشتغال دانش‌آموختگان سال ۹۶-۹۷، را گرد آورده است. این داده‌ها نشان می‌دهد در میان این دانش‌آموختگان نسبت شاغل به افراد غیرشاغل ۴۲.۵۸ درصد است، همچنین ۳۴.۷۱ درصد از بانوان دانش آموخته شاغل شده‌اند.
افزون بر این، در گروه علوم انسانی ۴۴.۹۵ درصد، در علوم پایه ۳۴.۷۷ درصد، در گروه علوم پزشکی ۶۲.۷۵ درصد، فنی مهندسی ۴۱.۷۴ درصد، علوم کشاورزی ۳۵.۲۱ درصد و هنر ۲۳.۲۵ درصد شاغل هستند.
مهدی دَهمَرده، معاون توسعه مدیریت و منابع موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی در گفت و گویی با استناد به گزارش رصد اشتغال دانش‌آموختگان سال ۱۳۹۷-۱۳۹۶گفت: نسبت افراد شاغل به غیرشاغل در این گزارش ۴۲.۵۸ درصد بوده که این رقم در مقایسه با گزارش سال قبل آن، بهبود ۲درصدی را نشان می‌دهد، بالاترین اشتغال در گروه علوم پزشکی با ۶۲.۷۵ درصد و رتبه بعد علوم انسانی با ۴۴.۹۵ درصد است.
معاون توسعه مدیریت و منابع موسسه پژوهش و برنامه‌ریزی آموزش عالی ادامه داد: اکنون آمار رصد اشتغال دانش‌آموختگان سال تحصیلی ۹۷-۹۶را در همه مقاطع تحصیلی داریم؛ زیرا بر اساس روال باید دست‌کم چهار سال به افراد فرصت بدهیم تا ببینیم شغل پیدا می کنند یا خیر. در این سال
۶۸۸هزار و ۶۷۸نفر دانش‌آموخته شدند و از این میزان نسبت شاغل به افراد غیرشاغل، ۴۲.۵۸ درصد (۲۹۳هزار و ۲۰۸نفر) و ۵۷.۴۲ درصد (۳۹۵هزار و ۴۷۰نفر) افراد غیرشاغل است.
دَهمَرده در مورد نسبت اشتغال و جنسیت دانش‌آموختگان نیز اظهار داشت: تعداد زنان دانش‌آموخته ۲۹۸هزار و ۷۰۲نفر است که از این تعداد ۳۴.۷۱درصد شاغل هستند و آقایان دانش‌آموخته ۳۸۹هزار و ۹۷۶نفر و از این تعداد هم ۴۸.۶ درصد شاغل هستند.
وی در توضیح اختلاف بین آمار اشتغال دانش‌آموختگان زن و مرد گفت: بانوان در مقاطعی به دلیل مشغله‌های زندگی از بازار کار خارج می‌شوند، همچنین بازار کار زنان ایران محلی است و برای نمونه آنها ترجیح می‌دهند در محل زندگی همسر یا پدر و مادر خود کار کنند و فرصت شغلی برای آنان کمتر می‌شود.
دیدگاهتان را بنویسید