به گزارش پایگاه خبری “بااقتصاد”، ریسک‌پذیری به‌عنوان نخستین اصل سرمایه‌گذاری در هر بازاری مطرح است و تعیین میزان آن، خواسته همه سرمایه‌گذاران است. در دنیا شرکت‌ها قبل از انتشار اوراق بدهی، باید ارزیابی ریسک شوند. این ارزیابی از سوی نهادهایی به نام موسسات رتبه بندی انجام می‌شوند.
راه‌اندازی موسسات رتبه‌بندی از چندین سال پیش در دستور کار سازمان بورس و اوراق بهادار قرار گرفته است این سازمان به‌تازگی برای دو شرکت خصوصی داخلی مجوز رتبه‌بندی صادر کرده است.
همچنین سازمان بورس و اوراق بهادار طی فراخوانی از موسسات و شرکت‌هایی که خواهان دریافت مجوز رتبه بندی هستند میتوانند مدارک خود را به سازمان ارسال کنند.
شایعاتی بوده است که دو موسسه مجوز گرفته از سازمان نیمه دوم سال فعالیت خودرا شروع می‌کنند ولی هنوز خبری از این فعالیت‌ها نیست.
حمید میرمعینی کارشناس بازار سرمایه در پاسخ به این پرسش که با گذشت دوماه از نیمه دوم سال چرا هنوز دو موسسه رتبه‌بندی مجوز گرفته از سازمان بورس فعالیت خود را شروع نکرده‌اند گفت: براساس ابلاغیه سازمان بورس و اوراق بهادار در ۲۱ خردادماه از سوی سازمان به این دو موسسه ابلاغ شد این دو موسسه تا ۲۱ آذرماه فرصت دارند به ثبت برسند. بروکراسی اداری موجود در ایران و همچنین جذب شرکای خارجی و محدودیت‌هایی که در این فرایند وجود دارد اگر با تمام توان هم شرکتی با این اهمیت به ثبت برسانید بالاخره به ناچار این دوره طولانی را برای ثبت شرکت باید طی کرد.
کارشناس بازار سرمایه در ادامه گفت: بعد از ثبت موسسه رتبه‌بندی، این موسسات مجوز فعالیت ندارند بلکه باید روش‌ها و نرم‌افزارها به تایید سازمان بورس برسد. بعد از تاییدیه سازمان باید بررسی کرد که بازار کار و بازار تقاضا برای اعتباری سنجی به چه شکل خواهد بود. دولت، بانک مرکزی، سازمان بورس و نهادهای فعال نیز باید این موسسات را حمایت کنند. شرکت‌هایی که در شرف انتشار اوراق هستند باید ملزم شوند تا درجه ریسک پذیری شرکت مشخص شود و از خدمات موسسات رتبه‌بندی استفاده کنند، زمانی که این الزام وجود ندارد خیلی از شرکت‌ها تمایلی به رتبه بندی و درجه ریسک پذیری نشان نمی‌دهند
وی افزود: فلسفه وجودی رتبه‌بندی اعتباری به چگونگی تامین مالی بنگاه‌های اقتصادی برمی‌گردد. زمانی‌که تامین‌مالی به لحاظ بازار داخلی و بازار بین المللی قابلیت انجام دارد زمینه فعالیت موسسات رتبه‌بندی برجسته‌تر و گزارشگیری این موسسات ارزش بیشتری خواهند داشت. موسسات تامین‌کنندگان مالی عمدتا به گزارشات رتبه‌بندی این موسسات استناد خواهند کرد. زمانی که ریسک سیاسی و دولت بزرگتر از ریسک بنگاه‌های اقتصادی است و تنوع تامین‌کنندگان مالی در سطح پایین قرار گیرد؛ تامین مالی از طریق تسهیلات بانکی انتشار اوراق مشارکت صورت پذیرد نیاز به رتبه‌بندی اعتباری احساس نمی‌شود اما اگر تنوع تامین‌مالی زیاد و تامین کنندگان‌مالی خارجی هم وجود داشته باشند فعالیت این موسسات، گزارشات روندی بهتری خواهد گرفت و ارزش بیشتری خواهند داشت. ریسک اعتباری همه بنگاه‌های اقتصادی متناسب با تاملی که میخواهند بکنند مشخص و از طرف دیگر سود مورد انتظار تامین‌کنندگان مالی نیز تعیین شود.
میرمعینی درمورد رقابت موسسات رتبه بندی داخلی با رقبای خارجی اینطور بیان کرد: موسسات داخلی بعید است بتوانند قابلیت رقابت با شرکت‌های بین المللی و اروپایی خیلی قوی را داشته باشند ولی میتوانند بر روی نرخ خدمات قابلیت رقابت ایجاد کنند ضمن اینکه این موسسات بومی بوده و شناخت بهتر از وضعیت موجود در داخل کشور دارند. همچنین شریک خارجی این موسسات نیز اگر معتبر باشد خود نیز یک نقطه مثبت محسوب می‌شود. با گذشت زمان موسسات قابلیت رقابت با دیگر رقبای خارجی به لحاظ کیفیت کار، گزارشگری در آینده پیدا می‌کنند.
این کارشناس بازار سرمایه گفت: رتبه بندی اعتباری زمانی به نفع جامعه تامین مالی و بازار مالی کاربردی خواهد شد که ریسک، تعیین ریسک و درجه ریسک مفهوم پیدا کند. بنابراین در فضای با ثبات و متناسب فعالیت موسسات رتبه بندی معنا پیدا می‌کنند.
دیدگاهتان را بنویسید